نمی‌دانم بی‌تو جمع ما چه حالی خواهدداشت؟

اسفندیار عزیزم! تو سربرگ خاطرات خوب من بودی از تئاتر، در آن دوران عاشقی و شوریدگی محض .
حالا با کدام حال خوب مرور کنم خاطرات شیرین با هم بودنمان را ؟
دهه شصت ، ما گروهی دبیرستانی بودیم که در خرم آباد تئاتر را با هم شروع کردیم و  زندگی مان شد تئاتر .
جنون تئاتر آنچنان روح ما را به هم پیوند زد که گذشت این همه سال نتوانست این زنجیر دلبستگی را از میان ما بردارد .
تنها این کرونای بی رحم بود که سرخوشی و شوخی آن روزها را ناگهان به این تراژدی غمبار رساند .
یک هفته تمام به یادت بودم عزیزم ! یک هفته تمام به خودت و همه رفقا زنگ زدم و پیغام دادم و پیغام گرفتم .  آخرین پیامک ات را که فرستادی ، دلم فرو ریخت .  حالا که می خوانمش ، بدتر ویران می شوم .
تو باوقارترین و متواضع ترین و فرهیخته ترین رفیق میان جمع ما بودی . هر وقت به خرم آباد می آمدم ، یکی از بهترین لحظات سفرم دیدار روی ماه تو میان جمع رفقای دیرینه بود . حالا نمی دانم بی تو جمع ما چه حالی خواهد داشت؟ با رفتن تو نازنین ، تمام آن خاطرات شیرین گذشته دیگر تلخ و گزنده است . من و مهرداد نریمانی و شهرام و سید نوری و احمدوند و مرتضی و افشین چگینی و علیرضا چنگیزیان و بقیه ، از چه چیز بگوییم و بخندیم ، وقتی اسفندیار میانمان نباشد؟
تسلیت به عزیزانم : مهرداد نریمانی ، شهرام گیل آبادی ، سید نوری موسوی ، مهرداد احمدوند ، مرتضی یوسفیان ، منوچهر ابن الرحمان ، افشین چگینی و علیرضا چنگیزیان